Dzięki!

A teraz chwila prawdy: sama nie napisałam tego opowiadania. Bo pomogło mi w tym ładnych parę osób. Tak więc dziex:

-Stephanie Meyer, za bohaterów i całą resztę.

-Terremu Pratchettowi, za humor, który tak ładnie się ściąga.

-Nikoli, za popędzanie mnie do pisania (chciała, żeby się wreszcie pocałowali).

-Lindzie, która, widząc mnie płaczącą z rozpaczy nad dialogiem Camilli i Jacoba o wpojeniu, po prostu napisała go za mnie.

-Tacie, który nie pozwolił mi umieścić w 3 rozdziale tyle przekleństw, ile bym chciała.

-Mamie, która mnie żywi i ubiera, a której nigdy tego nie pokazałam, bo by dostała ataku serca.