Festiwal polskiej piosenki debilnej, czyli rozdział 6

Co jest? Czemu tak ciemno? Wiem! Teraz powinnam zapytać: ,,Gdzie ja jestem?”.

Tylko… Kto to jest to ,,ja” Czekaj… Camilla. Camilla… Black. Ale co to ja nabroiłam?

A tak, przemieniałam się. I jak to się skończyło?

To powinnam zapytać: ,,Gdzie ja jestem?”?

Zdecydowałam się na:

-Ale szo szię ształo? – wargi miałam spieczone, a język suchy jak wiór.

Pochylił się nade mną Jacob Junior. Czule pogłaskał mnie po policzku. Chciałam zrobić to samo, ale prawą dłoń miałam dziwnie ciężką. Zerknęłam na nią niespokojnie. O fuck, gips!

Na lewej nodze miałam opatrunek. Cała byłam posiniaczona.

Lewa ręką sięgnęłam za siebie, gdzie spodziewałam się znaleźć szklankę wody. Miałam rację, ale dłoń mi latała i trochę rozlało się na kołdrę.

-Dlaczego tu jestem? – ponowiłam pytanie.

-Troszkę się poturbowałaś przy przemianie. Boli cię?

Kiwnęłam głową.

-Poproszę Carlisle’a o jakieś przeciwbólowe. A teraz śpij.

Przeciągnęłam się rozkosznie i natychmiast tego pożałowałam, bo rozbolało mnie całe ciało.

Jake musnął ustami moje wargi. Potem usnęłam.

                                          *                             *                          *

Obudziłam się absolutnie szczęśliwa i rozluźniona. Otworzyłam oczy. Chciało mi się śpiewać.

-Jak się czujesz? – zatroszczył się Jacob Junior.

-Przeżyj to sam! – zaproponowałam.

Wytrzeszczył oczty.

-Co jest? – zdziwił się.

-Motylem jestem! – czułam się, jakbym w głowie miała nie jednego, ale 10 motyli. – O, lecę!

-Jak lecisz, gdzie lecisz?!

-Lecę, bo chcę!

-Caaarlisle! – rozdarł się Jacob.

Pradziadek w mgnieniu oka pojawił się w drzwiach. Jednym spojrzeniem ocenił sytuację.

-Ups, przedawkowałem morfinę.

-I co? – przeraził się Jake.

-Będzie troszkę… rozluźniona.

-Co jest? – mama wpadła do pokoju.

-Naćpałam się! – oznajmiłam radośnie.

-Carlisle? – Nessie spojrzała na niego pytająco.

-Ma rację. – uśmiechnął się przepraszająco.

-No ładnie.

-Bardzo! – potwierdziłam. – Wszystko tak ślicznie sobie fruwa.

-Ach fruwa? – zainteresował się Carlisle. – Może…

-But it’s ok., i can promise. /Ale to ok, mogę obiecać./ - zapewniłam go.

-Camilla na dragach, no kto by pomyślał. – ucieszył się ojciec, który właśnie wszedł, a za nim babcia.

-To u was rodzinne. – prychnęła Bella i spojrzała na niego porozumiewawczo. – Nie myśl, że nie pamiętam. – Zapytam jeszcze Billy’ego i będziemy mieli komplet narkomanów z Carlislem – dillerem na czele.

-Ha! I kto to mówi? – droczył się ojciec. –Członkini licznego towarzystwa Jestem-na-odwyku-ale-chyba-sobie-odpuszcze.?

-Sam jesteś na odwyku! – odparowała Bella. – Ja należę do towarzystwa ,,Nie piję, bo tak!”. – spojrzała na niego z góry. No, tak naprawdę to z dołu, ale na pewno groźnie.

Z wielkim zainteresowaniem przyglądałam się tej wymianie zdań. Dodatkową atrakcją były bujne złote loki taty i, wystające z ramion Belli, puszyste, różowe uszy króliczka.

Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu reszty zwierzątka. Króliczek siedział przy szafie  bezczelnie furkotał kawałkami bluzki babci, najwyraźniej sprzedanymi mu za uszy. Miał twarz Elvisa Preasleya. Puścił do mnie oko i zaczął tańczyć ognistą sarabandę. /Taki taniec, mocno ten tego./

Kwiczałam ze śmiechu.

-Co jest, Cam? – w pokoju byli już chyba wszyscy.

-Elvis został króliczkiem Playboya! – wykrztusiłam w końcu.

Edward miał minę, jakby przeszukiwał w pamięci kolejne numery, ale zaraz przestał, bo Bella na niego zerknęła.

-Wyłazić, jej potrzebny jest spokój. – wypędzał ich Carlisle.

-Sam potrzebujesz spokoju! – sarknęłam na niego. Byłam zła, bo Preasley Króliczek zniknął. –Ja chcę lodów kawowych w polewie czekoladowej, a nie spokoju. Za ostry dla mnie, mój żołądek by tego nie przeżył.

-Naćpana Camilla na kofeinie… - zastanowił się głęboko tata. – Sprzedamy ją CIA czy KGB? /KGB – CIA Rosji./ - spytał Edwarda.

-CIA. – stanowczo orzekł Edward. – KBG dostanie wkurzonego Juniora i będzie nowy konflikt, żeby ich zaprezentować. A wtedy oni rzucą się sobie w ramiona i to będzie koniec Zimnej Wojny.

-A papież wypuści białe gołąbki! – cieszył się ojciec.

-Wypuście sobie białe gołąbki, flamingi i strusie emu, tylko najpierw dajcie mi lody! – jęczałam.

-Niewiedza mści się na człowieku. – pouczył mnie Edward. – Emu nie latają!

-No to dziobaki.

-Dziobak. To. Ssak. – poinformował mnie dziadek z mordem w oczach.

-Wszystko jedno. Carlisle, daj mi lodów!

-To wstań i sama sobie weź. – burknął doktor. Nie lubił, kiedy pacjenci mu pyskowali.

Pokręciłam głową.

-Czemu?

-Bo nocą wielka łyżka, bliznami z bliska błyska. Nie wstanę, bo się boję, boję się o nas dwoje! – wskazałam na dużego, żółtego miśka leżącego na szafie, a potem na siebie.

Jacob Junior rzucił we mnie innym pluszakiem

-Biały miś! – zaintonowałam, krztusząc się śmiechem.

Przytuliłam zabawkę i wymruczałam:

-How does it feel in my arms?

Nagle moje powieki stały się ciężkie i opadły mi na oczy.

-Zasypia. – ocenił trzeźwo Carlisle.

Mruknęłam coś, prawie śpiąc.

-Poszła potańczyć z duszkami. – zachichotał tata.

Zdążyłam jeszcze wyciągnąć rękę w Bardzo Brzydkim Geście i odpłynęłam.

                           *                         *                            *

Tym razem obudziłam się w bardzo złym humorze.

-Co tu się działo? – wbiłam dziki wzrok w niewinnego Jacoba Juniora.

-No, po przemianie zemdlałaś i ocknęłaś się rano. Powiedziałaś, że źle się czujesz i zasnęłaś. A Carlisle rąbnął ci morfinę i jak się obudziłaś, to byłaś trochę na gazie.

-A teraz jest?

-Wieczór, piątek.

-A jak niby jestem wilkiem, to po co mi gips?

-Po prostu dmuchamy na zimne. Jutro Carlisle ci go zdejmie, niedzielę wstaniesz, a w poniedziałek pójdziesz do szkółki.

-Super. – warknęłam.

Jake spojrzał na mnie badawczo.

-Co się gapisz jak cielę na UFO?!

-Cam, błagam cię, nie krzycz.

-Ja nie krzyczę!!!

-Masz rację. Teraz to wrzeszczysz.

Żeby nie wybuchnąć skupiłam się na słuchaniu odgłosów domu. Wybijał się chór złożony z Emmeta i Edwarda:

-Camilla ma kaca, Camilla ma kaaaca…

Wieelka proźba. Proszę wszystkich czytelników tego bloga o króciutki komentarz. Chcę was policzyć, moje owieczki... ; )