Cytaty, czyli rozdział 7

  

Otworzyłam oczy i od razu (w przeciwieństwie do trzech ostatnich przebudzeń) skojarzyłam wszystkie fakty. W tym Jacoba Juniora, który zawsze był w pokoju, gdy odzyskiwałam świadomość, teraz też. Mocno podejrzane.

-Stary, ile ty tu siedzisz? - wbiłam w niego surowe spojrzenie.

Zanim zdążł otworzyć usta, Rosalie wparowała do pokoju.

-Od przemiany. Mówiłam smarkaczowi, że 8 osób w tym domu nie śpi w ogóle, ale nie! - kablowała - ,,Może mnie potrzebować" - prychnęła, idealnie naśladując głos Jake'a.

-Jacob! - wrzasnęłam. - NATYCHMIAST idź się wyspać. Porządnie, w łóżku, a nie takie przysypianki na krześle, jakie praktykujesz od dwóch nocy.

Spojrzał na mnie błagalnie.

-Nie potrzebuję cię teraz... - Boże, ten ból w jego oczach! - w wersji zombie. No idź.

Wyszedł.

-Carlisle! - zawołałam dziarsko. - Czy byłbyś tak dobry i zdjął mi ten cholerny gips? Przecież wiesz, że kości dawno mi się zrosły.

Doktor posłusznie przyniósł piłkę i coś tam jeszcze.

-Proszę państwa, Teksańska masakra piłą łańcuchową ! - zaanonsował Edward i w mgnieniu oka w pokoju pojawiło się coś 8 osób.

-Błagam, niech  ktoś zostanie z Jacobem Juniorem, przecież on tu zaraz przyleci! - jęknęłam.

-Jasper z nim jest.

-No to czyń swoją powinność, człowieku. - wyciągnęłam rękę.

Doprawdy, ta piłka brzęczała okropnie. Po jakiś dwóch sekundach od rozpoczęcia operacji usłyszałam brzęk sprężyn, jakby ktoś bardzo gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej.

Pokręciłam głową.

-On powinien pracować w tajnych służbach.

Rosalie odrzuciła głowę do tyłu.

-Jestem Bond. Jacob Bond.

-Ludzie.- powiedział Carlisle przez zaciśnięte zęby. -  Ja tu pracuję.

-,,Nie musisz być wariatem, żeby tu pracować, ale to pomaga." - zacytowałam głosem natchnionym.

Odgłosy szamotaniny i cicha, lecz bogata wiązanka przekleństw.

-Facet ma obsesję. - mądrzył się tata, czym wzbudził radość tych, którzy pamiętali, co się działo, gdy mała Nessie po prostu bujała się na huśtawce.

                                       *                        *                   *

 /Cytaty bez cudzysłowiu   są moje, kopiujcie ile chcecie, ale tym razem w cudzysłowiu./

-Co wam strzeliło do głowy?! Ja jestem już zdrowa! - awanturowałam się z Edwardem.

-Moja droga, wiem. Ale dla całkowitego bezpieczeństwa musisz poleżeć jeszcze dzisiaj. - tłumaczył mi jak dziecku.

-No to co mam robić? - jęknęłam płaczliwie.

-Może wreszcie użyjesz swojego zeszytu do cytatów? – zaproponował przebiegle.

-Noo… Może być. – zgodziłam się z wahaniem.

W kilka sekund zeszyt i długopis pojawiły się na mojej kołdrze.

-Ej! – zawołałam. – Kto ci powiedział, że możesz grzebać mi w szufladach?

Przewrócił oczami.

-Miałaś leżeć.

Z głębokim westchnieniem otworzyłam zeszyt na pierwszej stronie.

-No i co dalej?

-Zwykle tu pisze się jakiś szczególnie ważny dla ciebie cytat. Taki, który cię zafascynował albo wzruszył.

Jeśli wzruszyłam, to tylko ramionami. Napisałam:

,,Tanie wino jest dobre, bo jest dobre i tanie.”

-Camilla! – jęknął Edward. – No bądź poważna.

-Jestem poważna. – przewróciłam kartkę.

-Tu masz miejsce na cytat, a tu na refleksje. – pokazał mi palcem.

Na górnym marginesie napisałam szeryfami:

O MĘŻCZYZNACH.

Edward za świstem wciągnął powietrze.

-To nie był dobry pomysł na rozrywkę. – mruknął.

-A dlaczego? – na ustach igrał mi diabelski uśmieszek.

,,Nigdy nie należy mężczyzny aż tak nienawidzić, żeby trzeba mu było zwracać brylantowe pierścionki.”– wpisałam.

-Boję się o refleksję. – wampir miał niezadowoloną minę.

Ze związku z facetem trzeba zabrać jak najwięcej korzyści materialnych, bo każda styczność z osobą przeciwnej płci pozostawia trwały ślad w naszej psychice.

-Co by Jacob na to powiedział? – westchnął.

-Och, Jacob to jeden z nielicznych wyjątków. Poza tym jest wilkołakiem. Aha, to mi o czymś przypomina.

,,Może nie jestem człowiekiem, ale wciąż jestem mężczyzną.”

Edwarda zamurowało.

-Jak… Ty… Skąd wiesz… - bełkotał.

W odpowiedzi napisałam refleksję:

Niektórzy nie doceniają  własnych żon.

-O. Mój. Boże.

-Nie ma to jak opowieści przy kominku.

Coś wymamrotał, brzmiało to jak: ,,Rozpieprzyć kominek.” , ale nie jestem pewna.

Teraz czas na coś specjalnego.

Niektórzy mężczyźni to chodzące dowody, że jednak może być gorzej.

Bez komentarzy.

-O tak. Dziecko drogie, co my ci zrobiliśmy?

-Mnie nic. Teraz jest moda na wojujący feminizm.

-O przepraszam, ale to już podchodzi pod seksizm. Zgłaszam protest.

-Zgłaszaj ile chcesz, kochaneczku.

,,Mężczyzna to jest mężczyzna, ale przystojny mężczyzna to całkiem co innego.”

Popieram.

-A ja nie.

-Ty to się lepiej nie odzywaj i tak jesteś idealny.

-Ha!

-To nie był komplement.

,,Och, mężczyźni są tak próżni, że uwierzą we wszystko, co tylko im pochlebia.”

Chyba to przetestuję.

-Ani mi się waż!

-Ha! Zobaczymy, kochaneczku.

Mężczyzna, obawiam się, że to słowo niedługo urośnie do rangi przekleństwa.

-Kobiety…

Wtedy do pokoju wpadł tata i powiedział, że przyjeżdża do nas jego rodzina. Miałam dziwne przeczucie, że to początek kłopotów.

Uwaga! Ogłaszam konkurs na najlepszą propozycję wydarzeń w części 3. Osoba najlepsza będzie mogła pisać 3 razem ze mną. Pisać po zdaniu-dwa na rozdział, ma być 7. Propozycje przysyłać do 11.04.11 na adres mejlowy:

kaziu21@vp.pl