Przemiana, czyli rozdział 5.

-Gdzie się będziesz przemieniać? – zapytał ojciec, znów dotykając mi czoła.

Właśnie wychodziłam, by czekać na przemianę.

-W lesie. – odparłam stanowczo. – Nie zdemoluję sobie pokoju, niedawno sprzątałam.

-A ja już miałem nadzieję na lokalizację stacjonarną. – westchnął Jacob Junior, znienacka pojawiając się przy moim boku. – Blondi mnie wpuściła. – dodał.

-Słyszałam! – zawołała Rose z oddali.

-Historia lubi się powtarzać. – pokiwałam mądrze głową.

-Czy jeśli teraz pokaże jej język, powie: ,,Widziałam”? – poinformował się szeptem Jacob.

-Bez wątpienia. – potwierdziła wampirzyca, stając w drzwiach.

Na dłoniach miała gumowe rękawiczki. Przeszła przez pokój, w przelocie burząc włosy mojego chłopaka. Potem jedną ręką zdjęła osłonę z prawej dłoni i powąchała ją krytycznie. (Dłoń, nie rękawiczkę.) Skrzywiła się z niesmakiem i poszła do łazienki. Po chwili usłyszeliśmy, jak myje ręce.

-Mogła uprzedzić, też bym coś założył. – burknął Jacob Junior z niezadowoloną miną.

-To też słyszałam! – krzyknęła Rosalie z toalety.

-Nietoperz-wampir, widzi uszami. – Jacob zdecydował się jednak pokazać język drzwiom łazienki.

-Ale co ty tu robisz? – spytałam.

-Zbieram grzybki! – prychnął. – No chyba nie myślisz, że pozwolę ci przejść przez to samej?

Prawdę mówiąc, tak właśnie myślałam.

-Dzięki. To znaczy… nie musisz.

-Ale chcę. – uciął krótko. – Jesteś pewna tego lasu?

Pokiwałam głową.

-No to idź się przebrać w jakiś dres, bo wiele z niego nie zostanie.

Tata zachichotał w kułak, a Edward chrząknął znacząco.

-Stare zboki. – mruknęłam i poszłam się zmienić garderobę.

                                          *                      *                        *

-Jacob, czy my będziemy w jednej sforze? – spytałam, siadając w gęstej trawie, na niedużej polanie, gdzie miałam się przemienić.

Była dopiero połowa września, a ja czułam się, jakby minął rok. Tyle się wydarzyło… Nowa szkoła, nowi znajomi, Jacob i wpojenie… No i teraz ta przemiana. Ocknęłam się z zamyślenia, by usłyszeć odpowiedź chłopaka.

-Tak, oczywiście.

-Super! – ucieszyłam się. – Cam i Jacob, spółka z o.o!

-O.o? – Jake spojrzał na mnie z politowaniem. – Będziemy przeganiać obce wampiry i użerać się z ewentualną resztą sfory. Masz swoje o.o.

-Czekaj, a ty jesteś alfą? – przyjrzałam mu się badawczo.

Kiwnął głową.

-Zamierzasz używać na mnie swojego głosu? – uniosłam brwi.

-Nie, chyba, że w ekstremalnych przypadkach.

-Czyli jakich? – chciałam znać swój los.

-No… na przykład, gdybyś chciała odwołać spotkanie…

Fuknęłam gniewnie.

-A co z czytaniem w myślach w wilczej postaci? – pytałam dalej.

-Niestety… - westchnął Jacob nieszczerze.

Uniosłam dumnie głowę.

-Ha! M i  to nie przeszkadza. Wreszcie zobaczę, co ci się roi w tym wilczym łbie.

Poczochrałam mu włosy, zupełnie jak niedawno Rosalie. Potem udała, że z niesmakiem wącham sobie dłoń.

Wybuchliśmy śmiechem.

-A właśnie. – skojarzył sobie Jake. – Nie bardzo mi się podoba, że będziesz mieszkać z wampirami.

-Czemu?

-Och, wiesz przecież. Nastroje no i ten zapach.

-Tata jakoś sobie radzi.

-Trzyma go tam twoja mama. A ciebie?

-Mama, tata, dziadek, babcia, dwie cioteczne babcie, dwóch ciotecznych dziadków, pradziadek i prababcia. – wyrecytowałam jednym tchem.

-Tak, ale…

-Boisz się konkurencji? Nie martw się, nie będę kręcić z własnym wujkiem. – przerwałam mu. – Poza tym, pogadamy jak skończę 18 lat.

Westchnął tylko i pokiwał głową.

           

                                  *                   *                 *

Po plecach przeszedł mi gorący dreszcz, a potem fala bólu.

-Zaczyna się! – jęknęłam. – Kuźwa, czuję się jak na porodówce!

Jake uśmiechnął się lekko, ale był bardzo zdenerwowany.

Jak ojciec dziecka. – przemknęło mi przez głowę.

Już miałam się roześmiać, ale zwinęłam się z bólu i całą  wolę skoncentrowałam na tym, by nie krzyknąć.

Trwało to jakiś czas. Potem dreszcze stały się lodowate, a fale cierpienia zastąpiły krótkie ciosy, jakby sztyletu.

-Cholera, Jake, coś jest nie tak, ja to czuję. – jęknęłam znowu.

-Caaarlise! – wrzasnął Jacob, by mieć pewność, że ten go usłyszy.

Zmarszczył brwi, pewnie wysyłał sygnał myślowy do Edwarda.

Po chwili nadbiegła cała rodzina, o ile mogłam się zorientować, oczy miałam zasnute mgłą, a może to były łzy?

Usłyszałam, jak ktoś głośno wciąga powietrze. To chyba był Carlise.

Musiałam naprawdę okropnie wyglądać.

Poczułam chłodne ręce.

-Zostaw. – rozkazał Jake. – Co wam da, że będzie w domu? I tak zaraz się przemieni.

-Skąd wiesz?

-Bo jestem wilkiem i byłem z nią od  początku?

Ból przeciął moje ciało jak miecz z lodu.

Wrzasnęłam przeciągle.

Usłyszałam , jak rozrywa mi się ubranie.

Byłam wilkiem… a potem znów człowiekiem.

Jakiś koc, czyjeś ramiona…

A potem już nic.

Tak na serio to nie bardzo jestem zadowolona z tego rozdziału. Chyba wena mi się kończy... może zawieszę bloga?