Wudu i feministki, czyli rozdział 1

-Cam, mógłbym mieć twoje zdjęcie?

-Chcesz sobie wkleić do legitymacji? Mogą się skapować. – zmartwiłam się.

-Nie ja…

-Tylko nie próbuj żadnych sztuczek z wudu i szpilkami! Zanim zdążyłbyś podnieść drugą pinezkę, byłabym na miejscu, żeby się osobiście walnąć młotkiem dokładnie w połowie wysokości.

-Nie o to chodzi! – doszedł wreszcie do głosu Jacob. – Bardziej… No wiesz. Szklana ramka, mały stoliczek i kwiaty.

-Jake, spójrz mi w oczy. – rozkazałam surowo.

Posłusznie podniósł wzrok.

-Czy ja wyglądam jak Jezus? – spytałam groźnie.

Potrząśnięcie głową.

-Jak krzyż?

Potrząśnięcie.

-Talerz owsianki?

Mocno zgłupnięte potrząśnięcie.

-No właśnie! – podsumowałam z tryumfem. – Przyzwyczajona jestem do tego, że ludzie modlą się tylko do obrazków świętych, symboli religii i nad talerzami owsianki. To ostatnie chyba najczęściej. Więc wybij sobie z głowy takie pomysły. Muszę ci wystarczyć żywa, bez fotoshopa.

-Umiesz sprawić, żeby człowiek poczuł się jak idiota. – jęknął z podziwu Jacob.

-To jedyna rzecz, której nauczyłam się od belfrów. – odparłam.

-A właśnie – skojarzył sobie Jake. – poucz się geografii, bo o ile wiem, nic nie umiesz. Jeśli Pogodynka cię spyta, dostanie wścieklizny, a spyta na pewno.

Siedzieliśmy w jednej z pustych sypialni na piętrze i uczyliśmy się.

Skrzywiłam się lekceważąco.

-Nie spyta. Nie takie cuda już widziałam. – przytuliłam się do mojego chłopaka. /Wskazówka dla durniów – chodzi o Jacoba!/

-Rodzicom nie przeszkadza twój ,, optymistyczny” stosunek do nauki? – poinformował się.

-Zapominasz, że  zostałam wychowana w duchu zasady ,,Czego nie nauczysz się teraz, nauczysz się w innym liceum, w innym miasteczku” – odparłam.

-Ach tak. Muszę się przyzwyczaić do twoich planów na przyszłość. – westchnął.

-A jakie mam planu na przyszłość?- zainteresowałam się.

-Żyć wiecznie jako wampir lub wilkołak, razem z rodziną. I z facetem, któremu teść udziela rad, jak się przemieniać, żeby się nie zestarzeć.

-Dokładnie.- potwierdziłam.

-To się chyba nazywa zgubne skutki nałogu. – poskarżył się Jacob.

-Chyba nie. – zaprotestowałam. – Nałóg to coś niedobrego, a, o ile wiem, wpojenie to piękne doświadczenie.

-W ciebie – tak. – zgodził się Jake i pocałował mnie, miękko, delikatnie.

Po chwili odsunęłam się i pocieszyłam go:

-Nie martw się. Carlise mówi, że w tajnych laboratoriach jest już prototyp specyfiku odmładzającego.

Niespodziewanie Jacob jęknął.

-Musimy jeszcze odwalić to wypracowanie z anglika! Jaki temat wylosowałaś?

-Reakcja mojej rodziny na moje kłopoty. – prychnęłam.

-Biedactwo.

-Nie aż tak. Mam już szkic:

,,Mama kręci głową, tata kręci nosem, a dziadek kręci się pod nogami i przeszkadza.”

-Przypominam, że oficjalnie mama i dziadek to twoje przybrane rodzeństwo, a tata – prawdziwe.

-To się nie zdarza nawet w najbardziej patologicznych rodzinach. – podsumowałam.

-Napisz coś głupiego, konwencjonalnego i nudnego. – mądrzył się Jacob.

Spojrzałam na niego pobłażliwie.

-Nie ucz dziada jak charchać. – poradziłam przyjaźnie.

Przytłoczony tą celną uwagą Jacob wziął się do pracy i zamilkł. Na jakąś minutę.

-Hm, jak piszesz ,,konsternacja”? – odezwał się nieśmiało.

-Wcale. – zapewniłam go.

                         *                     *                     *

-Camilla, Jacob, chodźcie tutaj! – zawołała mama z dołu.

Zbiegliśmy po schodach, do kuchni, gdzie siedziały Nessie i Esme.

-Dzwonił twój tata. – zwróciła się do Jacoba.

-Nadchodzi Apokalipsa. – mruknął nieszczęsny syn.

-Pyta – ciągnęła – czy zakotwiczasz się u nas na stałe i czy będziesz rozbił namiot w ogródku.

-Cam, ile ja tu siedzę? – poinformował się.

-Od dwunastej, a teraz jest piąta. – odpowiedziałam.

-Mam przesrane. – oznajmił Jacob zdumionemu światu. – Muszę lecieć, jeśli chcę dożyć jutra.

Musnął ustami mój policzek. W stronę mamy zrobił hinduski gest pozdrowienia za złożonymi rękami, ubrał się i już go nie było.

Spojrzałam na Ness spod oka.

-Potrzebna mi mała szafa. – oświadczyłam stanowczo.

-Jeśli zamierzasz trzymać w niej kochanka, to lepiej spraw sobie większą. – poradził Edward, wchodząc do kuchni razem z Emmetem.

-Nie mam kochanka, tylko chłopaka i to tylko jednego. Od wczoraj. – sprostowałam.. – Szafa jest mi potrzebna na jakieś ciuchy dla Jacoba. Nie żebym zamierzała jakoś specjalnie go wkurzać /gdy wilkołak się denerwuje, przemienia się w ubraniu, które idzie w diabły./, ale może zdarzyć się nieoczekiwany wypadek.

-Którego, jak rozumiem, nie możesz się doczekać. – dokończył Edward.

Posłałam mu mordercze spojrzenie.

-Ale po co aż szafa? – zdziwiła się Renesmee.

-Jeśli uda ci się przekonać Rosalie, żeby udostępniła Jacobowi jedną półkę, to jestem gotowa zrezygnować z tego pomysłu. – zakpiłam.

-Hm, no pewnie jest gdzieś jakaś pusta szafka. – skapitulowała.

-Nie miała baba kłopotu, znalazła sobie faceta. – stwierdził Emmet.

-Jak widzę, hodujemy w domu przyszła wojującą feministkę! – ucieszył się Edward.

Wizja Emmeta – wojującej feministki, w wzdymanej wiatrem obszernej sukni i włożonym, a raczej wciśniętym na bakier kapelutku, walecznie dźgającego parasolką grupę mężczyzn, na chwilę odebrała mi mowę. Jednak szybko się opanowałam i surowo skarciłam niedoszłą feministkę:

-Emmet, nie rób z siebie durnia. Rozumiem, że to twoje ulubione zajęcie, ale są pewne granice!

Po czym postanowiłam załatwić drugą sprawę.

-I tak przy okazji, to chcę przenieść swój pokój na piętro.

Mama uniosła brwi.

-Jacob, co ty na to? – spytała głośno.

-Na co? – ojciec wkroczył do akcji.

-Ona chce mieszkać na piętrze - oświadczyła Ness.

-A po co? – tata wbił we mnie badawczy wzrok.

-Bo mój pokój jest obok salonu, jest głośno i czuję brak prywatności.

Odpowiedź rodem z poradnika.

-Dziecko drogie, Edward czyta w myślach, Alice przewiduje przyszłość, wszyscy doskonale słyszymy i czujemy, a ty mówisz o prywatności?

A ta już nie.

-Taaa, a mieszkanie w najgłośniejszej części domu to niby ma mi pomóc o tym zapomnieć? – wzniosłam oczy do nieba.

-No wiesz, jednego dnie masz chłopaka, zaraz drugiego zmieniasz pokój. – tłumaczyła Renesmee.

-Mamo! – jęknęłam.

-No dobrze, pomyślimy. – złagodził sprawę ojciec.

-No to załatwione! – ucieszyłam się. – Idę trochę poplanować.

Przy drzwiach stanęłam i obrzuciłam zdumionych rodziców krytycznym spojrzeniem.

-Mógłbyś zmienić fryzurę. – zwróciłam się do taty. – Albo chociaż się ostrzyc.

-Próbujesz ze mnie zrobić Rosalie. – zaprotestował.

-Boże uchowaj! – przeraziłam się. – W kiecce wyglądałbyś fatalnie.