A jednak z krewnymi jest trochę zabawy, czyli rozdział 4

Po powrocie ze szkoły zasiadłam do lekcji. Przeciągałam to tak długo jak mogłam, ale mama mnie nakryła.

-Idź się poba… porozmawiać z Eric’em. Suzannah wyszła, pewnie mu się nudzi.

Na szczęście wtedy przyszedł Jacob i to razem z nim udałam się do jaskini lwa.

Zapukaliśmy.

-Hej. – przywitał nas, stając w drzwiach.

-Cześć. – mruknęłam chłodno. Ale zaraz potem przyszedł mi do głowy świetny pomysł i o mały włos, a uśmiechnęłabym się szeroko.

Chłopak zamknął okno w komputerze. Było yo chyba jakieś forum, ale zdziwiło mnie, że Eric posługuje się nickiem Tajemnicza blondynka.

-O co chodzi? – spytał z nieco wrogim wyrazem twarzy.

-Przyszliśmy zabawiać cię rozmową. – wyjaśniłam, bezceremonialnie siadając na biurku.

-Zwariowałaś? – warknął.

-Zgaduj dalej. – zanuciłam, machając nogami.

-Suzannah cię nasłała?

-Nie-e.

-Będziesz się świetnie bawić moim kosztem, tak? – skapitulował.

-Przejrzałeś mnie. – spojrzałam na niego spod oka.

-Czy to jakiś spisek? – zmarszczył brwi.

-Tak, pięć. – prychnęłam. – Jeden z udziałem NASA, drugi FBI, trzeci KGB, czwarty Brytyjskiej Marynarki Wojennej, a piąty wspomagany przez Międzynarodowy Związek Tancerek Hula.

-To jest taki związek? – czy Eric naprawdę nie zrozumiał kpiny?

-Jasne! – energicznie pokiwałam głową. – Prawdę mówiąc, myślałam, że do niego należysz.

-Otóż nie. Zdziwiona?

-Bardzo.

-Myślę, że…

-Nie myśl. – przerwałam mu. – W twoim przypadku myślenie boli, zwłaszcza innych.

-A w twoim przypadku… Twoim przypadku… - zacukał się Eric.

-No co? – uniosłam brew.

-W twoim przypadku bolą słowa! – wyartykułował w końcu. Słowo nie strzała, a więcej rani. – zacytował z mądrą miną.

-Znieś to, Eric, bądź mężczyzną!

-Zabiję cię. -  syknął, nagle bardzo zdenerwowany. – Z zimną krwią i śmiechem na ustach. – Pojechało grozą że szok! – Nienawidzę cię.

-W takim razie nie żal mi umierać. – odparowałam.

Zacisnął pięści i napiął mięśnie lewej ręki.

-Ojej, jesteś w ciąży pozamacicznej? – zmartwiłam się, dotykając jego bicepsa.

Wtedy Eric zaczął się trząść. Znałam się trochę na takich dreszczach i wiedziałam, że się zaraz przemieni.

Uniosłam dłonie do ust. Potem zrobiłam z nich trąbkę i wrzasnęłam chłopakowi prosto do ucha.

-Do przedpokoju!!! Pokój rozwalisz, idioto!!!

Wspólnie z Jacobem, który dotychczas tylko gapił się, zdziwiony, wypchnęliśmy Eric’a za drzwi.

Po jakiś 2 minutach wytknęłam głowę, że3by ocenić rozmiary zniszczeń. Mój kuzyn w wilczej postaci stał i gapił się na walające się po podłodze szczątki ubrań.

Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem.

-Mam nadzieję, że wziąłeś zapasowe majtki.

Wróciłam do pokoju Eric’a. Jacob ciężko usiadł na łóżku. Nim też wstrząsały dreszcze.

-No czego się trzęsiesz jak niezdrowy? Boisz się dużego, złego wilka? – zakpiłam.

Jake natychmiast się uspokoił.

-No i co z nim?

-She’s got nothing on, but it’s on the floor! /Ona nie ma nic na sobie, ale to jest na podłodze. Oryginalny tekst jest inny, ale kto by się tym przejmował./ - zaśpiewałam.

-No ładnie.

-Usiadłam mu na kolanach i objęłam go za szyję.

-Wierz mi, wolałabym, żebyś był na jego miejscu. – szepnęłam.

                                *                  *                *

Wieczorem Jacob Junior postanowił, że jednak zanocuje w domu. Czytaj: jego rodzice wrócili.

Odprowadziłam go do drzwi, a Eric snuł się za nami, kierowany poczuciem winy. Wtedy usłyszeliśmy rozmowę z salonu.

-Masz wspaniałe dzieci. Suzannah jest taka śliczna, a Eric taki miły… - słodziła mama cioci Rachel.

-Hm, to ja nie jestem śliczny? – wyszeptał mój kuzyn, szczerze zmartwiony.

Bez komentarzy.